Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

"let voice be heard" taki183

 Όλοι μας πλέον λίγο ή πολύ έχουμε έρθει σε επαφή με την τέχνη του graffiti είτε άμεσα κάνοντας οι ίδιοι είτε έμμεσα κοιτώντας τα σε κάποιο τοίχο της γειτονιάς μας και όχι μόνο. Aυτό που δεν γνωρίζω είναι πόσοι από εμάς αναρωτηθήκαμε ποτέ πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία με τα <<βαψίματα στους τοίχους>>! Όντας ξύπνια σε μια ώρα που όλοι κοιμούνται και χωρίς να ξέρω τι να κάνω μου γεννήθηκε αυτή η απορία και ψάχνοντάς το βρήκα κάτι σχετικά ενδιαφέρον. Ένας από τους ανθρώπους που χάραξαν έντονα την ιστορία του graffiti έχει ρίζες ελληνικές. Aναφέρομαι στον "taki 183" o oποίος όντας νέος , Έλληνας μετανάστης γεννηθείς στην Αθήνα με ρίζες από την Αρκαδία έφυγε γύρω στα 3 του χρόνια πρόσφυγας με τους γονείς του για την Νέα Υόρκη ,όπου έγινε γνωστός για την υπογραφή του ( tag)  σε βαγόνια του μετρό, σε τουαλέτες εστιατορίων, αλλά και σε αυτοκίνητο των μυστικών υπηρεσιών.
 Ο νέος.. <<με το μαρκαδόρο του>>  της ιστορίας αυτής πήρε μεγάλες διαστάσεις στις αρχές του '70 στη Νέα Υόρκη. Οι τοίχοι και όχι μόνο είχαν γεμίσει με το όνομα του και όλοι μιλούσαν για ένα θρύλο, ωστόσο σχεδόν κανείς δεν είχε καταφέρει να δει το πρόσωπο του. Η ιστορία ξεκίνησε αθώα πάνω στην τρέλα της εφηβείας του παρασυρόμενος από φίλους του που <<γέμιζαν>> τους τοίχους άρχισε να υπογράφει και ο ίδιος με τη ταγκιά "taki 183 " («ΤΑΚΙ» από το Δημήτρης και «183» η οδός όπου έμενε στο Μανχάταν). Για δύο χρόνια από το 69' και μετά έβαφε ασύστολα σε φορτηγά παγωτών , σε κολώνες και τοίχους  ώσπου το 71' τον ανακάλυψε ένας δημοσιογράφος των «New York Times» και του πήρε συνέντευξη χωρίς βέβαια να φανερώσει τα στοιχεία του ονόματος του ή κάποια φωτογραφία του. Παρόλο την δημοσιότητα που είχε πάρει το θέμα εκείνος κρατούσε χαμηλό προφίλ λέγοντας ότι δεν ήταν καλλιτέχνης. «Νομίζω ότι ήμουν απλά ένας χαζός νέος», λέει. «Δεν κατάφερα τίποτα με ό,τι έκανα. Δεν ήμουν επαναστάτης. Ήταν σα να βγαίνεις στη βροχή χωρίς ομπρέλα και να βρέχεσαι. Αυτό δεν είναι επαναστάση. Είναι απλά κάτι που κάνεις όταν είσαι νέος». «Με ενθουσίαζε που μιλούσαν για μένα, χωρίς καν να ξέρουν ποιος είμαι». Και όταν ρωτήθηκε αν αν ήταν ναρκισσιστικό να βάζει παντού την υπογραφή του εκείνος είπε «Ίσως σε ένα βαθμό είναι»,  «όμως αν όμως ήμουν πραγματικά νάρκισσος θα αποκάλυπτα την ταυτότητά μου και θα έμπαινε η φωτογραφία μου σε εξώφυλλα περιοδικών. Δε με ενδιαφέρει όμως».




Ο Τάκης δεν ήταν ο πρώτος γκραφιτάς όμως έγινε γρήγορα θρύλος σε όλο τον κόσμο και ενέπνευσε πολλούς. Στα επόμενα δυο χρόνια το γκράφιτι στη Νέα Υόρκη είχε πάρει τα πάνω του και ένα νέο κίνημα ξεκίνησε. 
Από διακόσμηση σήμερα δεν έχουμε να πούμε κάτι , συγγνώμη... αλλά μου άρεσε το θέμα! 

για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά εδώ:  
 * http://taki183.net/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου